Concrete elegantie: de tijdloze wereld van Tadao Ando

"Architectuur moet van binnenuit worden gevoeld. Het is een fysieke ervaring. Sketches, modellen, foto's - dat is maar de helft ervan. Goede architectuur vestigt altijd een relatie met de kijker. Misschien is er geen emotioneel geladen vorm van kunst." - Dat is de filosofie Tadao Ando, ​​een eens autodidactische architect en nu een belangrijke figuur van de modernistische architectuur, is vandaag zijn studenten bij te leveren.

Als een kind geboren in Osaka, maakte Japan Ando papieren vliegtuigen en assembleerde miniatuurhuizen. Vervolgens was er een aanzienlijke kloof in de achtervolgingen van een toekomstige Pritzker -laureaat (een soort Oscar van architectuur). In plaats daarvan werd hij een gemeenschappelijke arbeider en ging hij vervolgens over naar een vrachtwagenchauffeur en zelfs een professionele bokser. Tot op een dag stuitte hij op een album van Le Corbusier Works, dat het hele traject van zijn leven draaide.

Na wat geld te hebben bespaard, begon Ando over de hele wereld te touren om getuige te zijn van alle architecturale wonderen die hem al die tijd hadden geboeid. Hij verkende Japan, die zich verdiept in zijn traditie, vervolgens Marseille om Le Corbusier's 'Unité d'Abitation' en de Verenigde Staten te zien voor Frank Lloyd Wright en Louis Kahn. In 1969, gefascineerd door de natuurlijke schoonheid van texturen en de vergankelijkheid van de natuur en de mens, opende hij zijn eerste bureau. Op dit moment heeft de portefeuille van Ando bijna tweehonderd projecten, waarvan de meerderheid zich in Japan bevindt.

Hoewel Tadao Ando resoneerde met geïdealiseerde architectuur als denken en altijd zei: "Het [architectuur] zou van idealen en realiteit moeten, blijven tussen fictief en de inhoudelijke" over het gevoel van leven. Grondstoffen en ruimte zijn de primaire manieren waarop Ando heeft bereikt om zo'n filosofisch idee zo diep te vertalen in de Japanse geest van Zen.

Een zeer onconventionele materiaalkeuze voor de lokale traditie - zijn fluweelachtige beton. Misschien een eerbetoon aan modernisten? Niet alleen. Ando gelooft dat geen materiaal expressiever is:

De architectuur van Tadao Ando is verwant aan Haiku -poëzie. De harmonieuze combinatie van materialen die door velen vaak als uniesthetisch worden beschouwd, zoals ruwweg behandeld beton, wit licht, zuiver zonlicht en heldere vormen, geeft een zekere lichtheid en spirituele essentie aan de structuur, waardoor mensen het gevoel van stabiliteit en hoop voor de toekomst brengen.

Een van dergelijke creaties is The Church of the Light (1989) in Ibaraki, Japan, die de architect wereldwijd lof heeft gebracht. In de betonnen muur achter het altaar wordt een kruis gesneden, overdag verlicht door natuurlijk licht, waardoor een etherische sfeer in de ruimte ontstaat. Momenteel zijn alle openingen in de kapel geglazuurd, maar aanvankelijk was er geen bescherming bedoeld; Bovendien stelde Ando de ruimte voor zonder een dak. Door verzegeld te worden, heeft de kapel gedeeltelijk zijn ietwat oer, wilde allure verloren. "Inderdaad, coëxistentie met de natuur is een eeuwigdurend thema in mijn architectuur", legt hij uit.

 “En dit motief is niet verdwenen, maar architectuur moet ook specifieke functies vervullen. Het vinden van de balans tussen alles is niet eenvoudig. In het ontwerp vind ik het altijd een uitdaging om de grens tussen de natuur en de kunstmatigheid te trekken. "

Japan is de thuisbasis van vele andere van de architecturale meesterwerken van Tadao, afgezien van de kerk van het licht. Weinigen van hen zijn Garden of Fine Arts (1994), Chapel of the Wind (1986), Prefectural Museum of Art (2002). Een van zijn nieuwste belangrijke projecten bevindt zich echter in Parijs, Frankrijk - Bourse Du Commerce, een creatie van een oude vriend, miljardair Francois Pinault.

Lichtkerk	TEATRINO PALAZZO Grassi	Hotel Benessenhuis

Dit project bracht de reconstructie van een historisch gebouw in, voorheen een beurs, en binnen deze enorme cilindrische ruimte, en richtte een rotunda van negen meter gemaakt van lichtgrijs beton. Het werd een opvallend voorbeeld van de trendy benadering om nieuw leven in historische structuren in te blazen, een praktijk die niet bijzonder door zichzelf of zijn thuisland in het verleden werd gevierd. "Het transformeren van oude gebouwen is niet alleen cruciaal in termen van resource -efficiëntie, maar is ook een belangrijk thema in de ontwikkeling en toekomstperspectieven van moderne architectuur", gelooft Ando. 

Tadao Ando barstte in de architectuurscène op een moment dat de decoratieve excessen van het postmodernisme en de technische fetisjen van hi-tech werden verdund door bedrijfsconcurciale motieven. Zijn minimalistische huizen, dramatische kapellen zijn een soort rebellie, een koppige terugkeer naar de fundamentele principes van het vroege modernisme. Toch trouw aan zijn cultuur - doordrenkt met contemplatieve esthetische wijsheid en een ontembare geest. 

"Architectuur zou niet te veel moeten spreken. Het moet zwijgen en de natuur toestaan ​​alles te vertellen wat nodig is. "